Werken, reisjes en uitstapjes!

Hola a todos!

Het is weer even geleden dat ik wat op mijn weblog heb gezet, dus weer genoeg om te vertellen over alles wat ik hier doe en meemaak! Zo kan ik inmiddels veel meer vertellen over het (tot nu toe) succesvolle kippenproject, mijn reisje naar Monterrico, het werk bij Bendicion de Dios, de excursie met de kindjes naar de dierentuin en mijn bezoek aan El Paredon!

Het kippenproject
De kippen lopen inmiddels ruim twee weken rond in het hok. Ze leggen nog niet allemaal eieren, maar al wel veel. Gemiddeld zo’n 70 per dag. Uiteindelijk is de bedoeling dat er gemiddeld 90 eieren per dag liggen. Dat dit nu nog niet zo is, komt doordat de kippen nog te jong zijn. Pas wanneer ze 22 weken oud zijn leggen ze gemiddeld dagelijks een ei. De kippen zijn nu ongeveer 20 weken oud. Dus er is nog tijd voor de laatste kippen die op dit moment nog geen eieren leggen!
Het duurde even voordat ik eindelijk met de moeders kon vergaderen. Lekker typisch zoals dat er hier in Guatemala aan toe gaat. Je spreekt af om de volgende dag om 10 uur bijeen te komen en Julio verzekerd je dat hij de moeders op de hoogte zal brengen en dergelijke. Dat blijkt hij dan in al zijn drukte vergeten te zijn, dus ‘sorry marieke! Morgen om 10 uur zullen ze er zijn!’ Maar nee, om 10 uur de volgende dag krijg ik een smsje van Julio dat hij onverwacht naar Guatemala city moest voor het een of ander en dus geen bijeenkomst met de moeders. Manana marieke!! Dit keer echt! Marieke dacht, jaja ik zal het wel zien! En dat was maar goed ook, want ook manana was het wederom niet waar. Ik werd er een beetje boos om tegenover Julio en hij verzekerde me dus CIEN PORCIENTO! (100%) dat hij maandag om 8 uur smorgens de moeders bij elkaar zou hebben voor de vergadering. Twee moeders zouden er dan sowieso zijn namelijk, die brengen dan tenslotte hun kinderen naar Bendicion de Dios. Een moeder (Marta Julia) woont zo dichtbij dat we die gewoon zouden ophalen en 1 moeder zou Julio dan wel voor zorgen... Ik was in Alotenango keurig om 7:30 uur om nog even met Julio wat dingen te bespreken, voordat de moeders om 8 uur zouden komen. Maar helaas, om 8 uur geen enkele moeder te bekennen. Uiteindelijk kwam rond 8:30 Marta Julio toch aan en samen met haar ging ik wachten op de andere 3 moeders. Inmiddels was het 9 uur geweest en ik ging toch maar eens klagen bij Julio waar die moeders nou toch bleven. Julio snapte er ook niks van en stuurde de kinderen van de moeders erop uit om hun moeders thuis te gaan halen. Beide kinderen kwamen terug met het bericht ‘dat hun moeders er zo aan kwamen’. Samen met Julio ging ik mee in de auto naar moeder nummer 4, die woonde namelijk wat verder weg. Eenmaal aangekomen bij deze moeder, begreep je direct waarom ze niet gekomen was. Ze had 2 weken ervoor een baby gekregen! Daar had ze haar handen natuurlijk al vol genoeg aan. Vreemd dat Julio niks van die baby af wist, hij weet normaal namelijk ALLES van al die gezinnen en hun situaties, maar dit keer dus niet. Deze moeder gaat nu over een paar maanden pas deelnemen aan het kippenproject. De andere twee moeders kwamen gelukkig inderdaad wel alsnog voor de bijeenkomst. Dus daar ging ik dan! Uitleggen wat het kippenproject precies inhoud, hoeveel werk ze erin zouden moeten steken (3x daags de kippen verzorgen, 2 dagen per week (totaal 3 uur per week dus)) , wat ze eraan over zouden houden (een doos met 30 eieren per maand om te beginnen), etc. De moeders waren best enthousiast en we gingen dan ook meteen een kijkje nemen bij het kippenhok. Dat was wel mooi om te zien. Vooral Marta Julia was geweldig om te zien. Ik heb haar aangesteld als leidster van de moeders van dit kippenproject. Zij woont tenslotte pal langs de kippen en is er al als eerste mee aan het werk geweest. Als een echte leidster stond ze vol trots te vertellen over haar werk met de kippen tegenover de andere moeders. De moeders keken ook wel een beetje tegen haar op zelfs, alsof Marta echt al een ervaren kippenhoudster was.
Naast het succes van alle eieren die nu al dagelijks gelegd worden en dus best wel wat geld opleveren (ongeveer 50 Quetzal per dag nu), wil ik ook graag vertellen over het andere doel van dit project, het verbeteren van het gevoel van waarde van de moeders zelf. Elke dag ga ik even langs de kippen om te kijken of alles er is (genoeg voer enzo) en even een praatje maken met Marta Julia. Ik merk dat ik daar stiekem toch best goed in ben, ik ben heel doelbewust, maar toch heel relaxed met haar aan het praten dan. Dan merk je dat een opleiding CMV toch zeker wel van pas komt wat dat betreft. Het mooiste vind ik dat ik merk dat mijn gesprekjes met haar, haar goed doen. Ze is altijd blij als ik even langskom en vind het ook leuk om het over de kippen te hebben. Marta vind die kippen namelijk echt geweldig, dus dat is HEEL mooi. Ook de rest van het gezin, haar 7 zoons, vinden de kippen leuk en proberen allemaal hun steentje bij te dragen. Wat ik helemaal prachtig vind, is dat Marta me inmiddels regelmatig heeft verteld, dat de kippen haar echt goed doen. Ze vertelt bijvoorbeeld dat ze het fijn vind, dat ze smorgens even bij de kippen langs kan gaan. Ze gaat dan ff bij hen in het hok zitten en dan vraagt ze aan de kippen of ze tevreden zijn. Als ze dan een tevreden geluid maken (Marta deed dat kippengeluid zo na), dan vind ze dat fijn, want dan weet ze dat ze tevreden zijn zegt ze. Of ze vraagt de kippen of dat ze haar aardig vinden. En dan aan het geluid hoort ze dan dat die kippen haar aardig vinden. Daar wordt ze dan vrolijk van, dan voelt ze zich weer goed. In haar eigen woorden: ‘Die kippen functioneren als een soort therapie voor mij Marieke!’ Dat is toch mooi! Dat is namelijk precies de bedoeling van dit project! Dat die vrouwen zich weer waardig voelen, bezig kunnen zijn, zich nodig voelen, etc. Uit deze woorden kun je wel merken dat dit project hier inderdaad goed op inspeelt! Ook geeft Marta aan blij te zijn zich nuttig te voelen (!!!), omdat ze nu eindelijk iets terug kan doen voor Bendicion de Dios. Ze vind het fijn dat ze ons kan helpen door de kippen te verzorgen, na alle hulp die ze al van Bendicion de Dios heeft gekregen. Ze vind het dan ook helemaal niet erg dat ze er geen geld voor krijgt. Ze vind het veel belangrijker dat ze kan helpen en nuttig is voor het project, iets wat dus precies de bedoeling is eigenlijk, nuttig gevonden worden. : ) Ik hoop zulk soort gevoelens ook snel bij de andere twee moeders te verkrijgen.

Ook wil ik trouwens bij deze alle mensen bedanken die op de oranjemarkt (of ergens anders!) een kip hebben gekocht, echt super! Ik zal binnenkort de namen van de kippen in Alotenango op het kippenhok schilderen : ) Nee echt, de opbrengst was heel mooi, hoewel er nog altijd meer kippen te koop zijn! Voor degenen die dus nog geen kip hebben... www.stichtingesperanza.nl of maak nu meteen 5 euro (per kip) over op rekening van stichting Esperanza 1362.31.861 o.v.v. ‘koop een kip’! Muchas gracias! Zeker met het oog op de toekomst is dit heel erg welkom. Wegens het nu al vrij grote succes van dit project willen we dit op korte termijn al gaan uitbouwen met nog eens 100 kippen. We hebben daarom expres het kippenhok al op dit formaat op voorhand zo gebouwd. Met Julio heb ik inmiddels besloten dat we de komende weken dit tweede gedeelte van het hok gaan afmaken en er uiterlijk over 3 weken dus in totaal 200 kippen zullen zijn! Maargoed, hiervoor is dus wel geld nodig...!!!

Reisje naar de pacific, Monterrico
Twee jaar geleden ging ik altijd naar het dorpje El Paredon, naar een surfkamp. Dit keer echter niet meer, dus ging ik nu mee met las chicas (voornamelijk vrijwilligsters van Bendicion de Dios) naar een Guatemalteekse badplaats, Monterrico! Ik had hier hele andere verwachtingen bij, dan Monterrico in werkelijkheid was. Ik vond het helemaal geen ‘stad’, zwaar touristich, weinig Guatemalteken, veel te heet, irritante golven, veel te diep, etc. Ik vond het een leuk dorp, niet bepaald touristisch, veel Guatemalteken, niet al te heet, vette golven en helaas wel redelijk snel erg diep ja! (je kunt niet echt zwemmen in Montericco hierdoor) We gingen met een shuttle, die uiteindelijk 1,5 uur te laat vanuit Antigua vertrok, irritant! Maargoed, daar waren we dan! We hadden vooraf al een hotel gereserveerd en het hotel was echt wel relaxed. Vlak bij het strand, vanuit het restaurant uitzicht op de zee, een dik zwembad voor je kamer met prive badkamer en niet eens zo heel duur, Q60 per nacht! (ong. 5 euro pppn.) De zee was inderdaad wel erg wild, gewoon nog wilder dan bij El Paredon. Vooral als het eb werd, werd er niet bepaald aangeraden om het water in te gaan. Echt ver kon je sowieso niet, want al na een paar meter kan je niet meer staan. Ook slaan daar vlak achter de golven om, en dat zijn niet zomaar golven, nee dat zijn echt van tijd tot tijd DIKKE VETTE golven. Als die omklappen en jij staat tot aan je knieen (of nog niet eens) in het water dan moet je je echt schrap zetten dat je niet omvalt van de sterke stroming! Op zondag zag ik echter een paar ‘waaghalzen’ die door de golven heenstaken tot achter het breekpunt. Hier kon je lekker rustig zwemmen leek het, geen golf te bekennen. Dat wilde ik ook wel! Ik heb lang staan twijfelen, maar ik wilde eigenlijk perse die golven trotseren. De enige angst was dat het misschien gevaarlijk zou zijn, dus ik besloot naar die waaghalzen te stappen en te vragen of dat het nou echt zo ‘gewaagd’ was, of dat Guatemalteken nou eenmaal vaak niet kunnen zwemmen en er daarom haast niemand die golven trotseerde. Bleek ik te praten met DE lifeguard van het strand. Hij nodigde me uit om met hem de zee in te gaan, tot achter de golven. Hij beloofde me dat het helemaal niet zo zwaar of moeilijk was en dat hij constant aan mijn zijde zou blijven voor als ik het toch eng vond. Ik vond dat ik het maar eens moest proberen dus daar ging ik dan, hoppa dwars door die dikke vette golven heen. En inderdaad, zwaar en moeilijk was het niet. Hoewel makkelijk anders is! Maar wel echt relaxed, eenmaal door die golven heen kon je inderdaad lekker rondzwemmen daarachter! Wel was ik echt constant op mijn hoede, ik herinner me ook nog al te goed de keer toen ik klein was in de atlantische oceaan, waarbij een aantal dikke vette golven me ineens overvielen en ik toch wel heel erg hard moest pompen om weer boven water te komen ( of nie pappie!). Echt op mijn gemakje zwemmen deed ik dus niet, hoewel er dit keer dus echt niks ws om voor te vrezen achteraf gezien. Ineens dacht ik wel van, hmmm hoe ga ik nou weer terug? Want op een gegeven moment kom je toch bij dat punt waar die dikke vette golven minsten twee meter naar beneden kletteren! Als je dan net daar aan het zwemmen bent.... Wat dan?! Die gast zei dat ik dan gewoon rustig moest blijven, niks aan de hand. Gewoon veel adem innemen en snel onder water gaan. Even later kom je vanzelf weer boven, alsdus die gast. Dus daar gingen we dan! Ik constant kijkend of er niet al een golf aankwam, dus ik zei zo tegen die gast, ik hoop maar dat ik snel weer boven kom! Gelukkig zei die gast toen, ik hou je pols wel vast, dan raak ik je niet kwijt. Dat vond ik wel een fijn idee, dus daar gingen we dan samen kopje onder en HOPPAAAA keihard met die golf mee! Het viel eigenlijk best mee dus de golven daarop ging ik zelf. Inderdaad, als je maar onder water bent valt het allemaal best mee. Zeker als je merkt dat je steeds dichter bij het strand komt, en niet bijv. juist steeds weer mee wordt gezogen naar achteren, vertrouw je er wel op dat alles goedkomt. Het laatste stukje was nog wel ff lastig. Ik werd toch wel wat overdonderd door een vette golf. Via een paar koprolletjes onder water belande ik uiteindelijk op het punt waar ik weer kon staan. Vanaf hier was het echt nog maar twee meter naar de kant ofzo. WHOOHOO, ik had het gedaan en overleefd! Maar oke, misschien niet echt boeiend verder voor jullie, maar ik vond het een vet avontuur en ik was trots op mezelf! :P Verder kan ik vertellen dat het gezellig was met de meisjes. We waren met 6en er naartoe gegaan, maar kwamen ter plaatse nog meer bekenden tegen, wat ons uiteindelijk een groep van 9 nederlandse en 1 belgisch meisje maakte. Leuk dus!

Het werken bij Bendicion de Dios
Dat is nog altijd even leuk als altijd! Ik ben lekker aan het werk. Ik ken de kindjes in mijn klasje inmiddels behoorlijk goed, mag ook wel na een hele ruime maand. Ook weet ik inmiddels precies hoe de lessen ongeveer gaan en als Rosario (de lerares) even de klas uit moet neem ik vrij gemakkelijk de les even over. Ook hebben we hard gewerkt aan de discipline in dit klasje, want die was in verhouding met mijn vorige klasje waar ik met Rosario zat erg laag. Dat kwam dus totaal niet ten goede aan de lessen. Met trots en ook met veel respect voor Rosario kan ik zeggen dat we nu echt wel best goed luisterende kindjes hebben. De lessen verlopen hierdoor ook steeds beter, dus dat is wel fijn. Ook luisteren ze steeds beter naar mij, wat eerst echt tegenviel. Dit kwam ook wel doordat ik vooral observerend aanwezig was of bezig was met andere dingen, klusjes ofzo. Ik had dus veel minder direct contact tijdens het lesgeven waardoor de kinderen me minder serieus namen ofzo. Dat is nu wel anders, ik ben echt ook de seno die het voor het zeggen heeft. Dat is wel fijn, vooral als ik lesgeef! Ik doe nog altijd de engelse lessen, het extra begeleiden van de kindjes die achter zijn, het voorbereiden op de refaccion, het nakijken van het huiswerk en helpen daar waar nodig. Ik vind het echt leuk! Ook vind ik het leuk dat er inmiddels afgelopen week nog een vrijwilligster in mijn klas erbij is gekomen, Sandra. Ik kan het goed met haar vinden en ik merk ook dat twee vrijwilligsters in een klas zeker geen overbodige luxe is. Je kunt dan alles nog beter doen en je bent bijvoorbeeld ook niet meer zo belachelijk lang bezig met huiswerk maken dan wanneer je dat alleen moet doen. Bovendien is het gezelliger!
Daarnaast heb ik voor mijn werk voor de stichting nog een aantal belangrijke gesprekken gevoerd. Met bijvoorbeeld Julio natuurlijk, maar ook met Virginie van stichting los Ninos. Ik vind dat deze gesprekken me best goed af gaan. Ook ben ik blij met Virginie, waar ik het best goed mee kan vinden. Soms was ik namelijk bang om bepaalde dingen misschien verkeerd over te brengen, maar gelukkig breng ik alles kennelijk goed over en kunnen we goed met elkaar praten. Ik denk wel dat de drie ‘groten’ (jaja, stichting Esperanza behoort tot de drie grootste donateurs aan Bendicion de Dios!!) het in de toekomst goed met elkaar zullen vinden en de samenwerking soepeltjes zal verlopen! : ) Dat vind ik wel een fijn idee, want dat is natuurlijk heel belangrijk!
Ook heb ik de afgelopen twee weken, twee keer een ochtend les gehad van Rebecca (oprichtster van Rebecca Center, de derde grote financierder). Zij is twee jaar geleden via stichting los Ninos bij Bendicion de Dios terecht gekomen, maar is daarna voor zichzelf een stichting begonnen, Rebecca Center. Rebecca komt uit de VS en is daar al jaren lang lerares. Ze ontwikkeld ook methodes en werkt in de VS vooral veel in klasjes waar ze zowel in het engels als in het spaans leskrijgen. Er wonen namelijk veel latinos dus er zitten ook veel latino kindjes in de klassen. Hierdoor spreekt Rebecca goed spaans en heeft ze ook veel spaans lesmateriaal. Als lerares heeft ze veel ervaring en dus heeft ze nu ook bij Bendicion de Dios enkele lesmethodes geintroduceerd. De twee ‘lesdagen’ die ik mee heb gevolgd met alle leraren van Bendicion de Dios, gingen hier dus over. Het was echt wel heel leerzaam, jammer dat ik helaas geen plannen heb om lerares te worden, anders waren deze lessen nog waardevoller geweest. Maar ik kan wat ik geleerd heb natuurlijk wel nu in het vrijwilligerswerk gebruiken en ik vind het ook fijn om te weten op wat voor manier, met welke methodes, er binnen Bendicion de Dios gewerkt wordt. Ff voor Bibi: Rebecca heeft hier ook twee cdtjes over met filmpjes. Ik heb haar gevraagd of ze deze wil kopieren zodat ik die aan jou kan opsturen of geven in Juni. Dus dan kun jij het ook zien! Verder vind ik het echt mooi om te zien hoeveel de Guatemalteekse leraren van Rebecca leren. De lesmethodes die ze uitlegd lijken me echt heel goed, en ik merk dat Rosario ze al best snel goed kan toepassen in de klas. De kwaliteit van de lessen stijgt wat mij betreft nu al, en dat na pas twee lessen van Rebecca. Goed bezig dus!

Excursie naar de dierentuin
Dan mijn verhaal over de excursie met de kindjes naar de dierentuin! Elk jaar gaan alle klassen op een excursie, een educatief uitstapje van een dag. Dit jaar hadden ze een excursie voor de kleinsten (primero primaria tot cuarto primaria (groep 3 t/m 6)) naar de dierentuin, Zoologico La Aurora in Guatemala city. Mijn klasje dus ook! (oudere kinderen gingen ergens anders naartoe) We gingen in twee bussen er naartoe en dat was natuurlijk al meteen een groot feest. Die kinderen zitten normaliter nooit in een bus, dus dat was al een hele ervaring! Je zag vooral in het begin, dat ze hun ogen uitkeken. Weer eens wat anders dan het oude vertrouwde bekende Alotenango! De kids waren dan ook vrij rustig. Hoewel na een tijdje het toch ook wel heel leuk was om met de bochten mee te gaan hangen en dat soort dingen, ik deed natuurlijk lekker met ze mee!
Dat was sowieso wel de hele dag, ik voelde mezelf echt een groot kind. Dat deed ik dan vaak ook wel expres, want ik wilde gewoon dat die kinderen het leuk zouden hebben. Ik vond het begeleiden van mijn groepje (van 7 ninos) dan ook superleuk, maar ik was wel bekaf aan het einde van de dag! De hele dag heb ik de leuke seno lopen uithangen, door met ze te rennen, te spelen, te kleuren, educatief proberen te zijn, gekke geluiden te maken, etc.! Jaaaa, het was een mooi dagje! Mijn kindjes hebben zeker genoten, net als alle kinderen trouwens. Want wat vonden ze dat prachtig al die dieren. Meteen bij binnenkomst had je de giraffen en nijlpaarden. Nou ze keken echt hun ogen uit. Maar iedereen ging daar natuurlijk kijken zo meteen vooraan bij die dieren, dus het was superdruk. Ik wilde dus mijn kindjes meelokken ergens anders vast heen te gaan. Ik zeg zo van: ‘Dit zijn gewoon giraffen, maar achterin de dierentuin zitten nog veel leukere dieren! De allerleukste dieren zitten helemaal daarachter!’ Dus ik zo: ‘Wie wil er mee nog leukere dieren zoeken?!!’ En al die kinderen natuurlijk helemaal wild van JAAAAA ikke ikke ikke! Dus ik zette het op een rennen en daar gingen we hoor! We zijn werkelijk wel 10 x die hele dierentuin doorgeweest, echt grappig. Ook constant weer die kinderen enthousiasmeren, door net te doen alsof ik die beesten onderhand ook nog nooit had gezien. Van ‘waaaauuuw moet je dat dier zien!’ of ‘kijk dat beest met die gekke oren!’, ik noem maar iets. En dan gingen die kinderen zo makkelijk in jou enthousiasme mee, echt mooi was dat. Of ik ging samen met ze dierengeluiden maken, zodat de dieren misschien terug zouden praten... : P. In het begin vonden ze dat een beetje eng, of raar. Maar met die gekke seno Mariek die ook die geluiden zat te maken dan durfden ze dat ook wel. Als bijvoorbeeld de apen of de vogels dan ook geluiden maakten, dan zei ik: ‘Zie je wel, ze praten terug!’ Dat vonden die kinderen dan natuurlijk geweldig! : )
De kinderen zijn verder ook de hele dag verwend met lekkere dingen. Ik had voor mijn groepje bijvoorbeeld in mijn rugzak water, een blikje frisrank, een zakje chips en een zakje koekjes bij me. Die hebben we door de dag heen verorberd. (Deze spullen kregen alle vrijwilligers overigens vanuit het project mee, het was natuurlijk niet de bedoeling dat je dat zelf moest regelen, ook i.v.m. dat het dan per seno enorm zou kunnen verschillen wat de kinderen zouden krijgen, en dat kan natuurlijk niet!) Daarnaast kregen ze nog een lunch, aangeboden door ALOamigos, een nieuwe stichting die Bendicion de Dios ondersteunt. Een stichting gevormd door alleen Guatemalteken, supervet dus! De lunch bestond uit een lekker broodje met ham en kaas, een zakje met een soort chips, een zakje met spekjes en een bekertje cola. Tot slot kregen alle kinderen voordat ze weer terug de bus in gingen nog een softijsje. Ze zijn goed verwend dus!!

Op bezoek bij El Paredon
Zoals ik net al verteld heb, ging ik twee jaar geleden heel vaak naar El Paredon. Dit jaar niet meer, aangezien ik niet meer gratis mee kan rijden en de shuttle service echt belachelijk duur is, 75 dollar voor een enkele reis! Dan laatmaar weetjewel! Alleen ik ben natuurlijk een die-hard, en ik pakte afgelopen weekend gewoon de camioneta, oftewel de chickenbus! Daar ging ik, in mijn eentje. Een lange reis tegemoet. Want de oceaan is niet zo heel ver weg, maar per chickenbus wel. Je stopt namelijk echt in elk dorpje dat je onderweg tegenkomt, niet normaal. Zo duurt de reis uiteindelijk 4 uur lang!!! Iets wat je in Nederland niet snel zou doen, maar hier dus wel. Ofjah, voor een keertje dan. Ik vond dat de reis de moeite waard was geweest, want het was echt supergrappig om weer terug te zijn op het surfkamp. De ene reageerde wat leuker dan de ander, maar allemaal waren ze blij me weer te zien. Het was voor mij ook grappig om te zien hoe iedereen duidelijk twee jaar ouder was, hoe bepaalde zaken nog precies hetzelfde waren gebleven en hoe andere zaken juist behoorlijk waren veranderd. Bijvoorbeeld de afwezigheid van Polo en Radar, twee jongen die op het surfkamp werkten (al jaren), waren er nu niet meer. Zij werken voortaan in andere ‘steden’. Eentje in Puerto San Jose en eentje in Guatemala city. Dat was wel een flinke verandering natuurlijk, zonder hen is het gewoon toch net ff wat anders. Wel leuk dat Polo toevallig dit weekend ff langskwam om zijn familie en vrienden te bezoeken. Had ik hem toch nog ff gezien! En ja wat kan ik nog meer vertellen? Ik heb als vanouds vooral met Wilson in de zee ‘gesprongen’ of met krabbetjes op het strand gespeeld. Dit keer met ook Biocha erbij, die tegenwoordig schijnbaar beste vrienden is met Wilson. Als vanouds ook weer overheerlijke vis gegeten, bereid door de goeie kokkin Olivia, wat een lief mens is dat toch. Verder heb ik als vanouds weer vaak in hangmatten gelegen en ben er ook weer in in slaap gevallen, hoewel dit keer alleen overdag. s Nachts sliep ik gewoon in de bunkbeds, die tegenwoordig wel nieuwe matrassen hebben (goed he Ien!). s Avonds hielden we nog een kampvuurtje met zun allen, erg gezellig. Onder het genot van de nodige aantal Gallos natuurlijk! (guatemalteekse bier) Kortom: een geslaagd weekendje. Ook nog leuke mensen leren kennen, een actrice en een cameraman uit LA waren er namelijk ook op vakantie. Ze wilden graag mijn nummer hebben voor als ze naar Antigua kwamen. Bij aankomst hebben ze me meteen opgebeld en ik heb ze twee avonden mee op stap genomen, erg gezellig!

Maargoed, dit lijkt me wel weer genoeg voorlopig. Ik weet ook niet meer wat ik nog meer kan schrijven nu. Maar oke, het lijkt me wel duidelijk dat ik me vermaak hier en genoeg te doen heb! Tot de volgende keer dus maar weer!

Viele gruBe amigos,

Seno Mariek