Update na week 2

Misschien is niet iedereen overal evenveel in geinteresseerd en dus heb ik mijn verhaal dit keer opgesplitst in een aantal onderdelen, zodat iedereen de stukken kan lezen die hij/zij interessant vind. Ik heb namelijk weer een hoop te vertellen!

Leventje in Antigua
Alweer twee weken in Antigua! Ik heb mijn leventje al helemaaal opgezet, de structuur zit er al goed in ik heb constant genoeg te doen. ’s Morgens een ontbijtje, dan naar Bendicion de Dios, terug voor de lunch, dan bijv. ff bijkletsen met het thuisfront via skype, cappucino drinken bij Fernando, een keertje sporten bij Antigua gymnasio, twee uurtjes spaanse les in de namiddag, naar huis om alles te verwerken, avondeten en dan kijken of ik wat op mijn kamer ga rommelen of dat er iets leuks te doen is en uitga.
Het leventje dat ik hier twee jaar geleden had, is wat dat betreft eigenlijk zo goed als terug. Behalve natuurlijk dat de mensen (Bibi, Petra, Karine, Marie en anderen) van destijds er niet zijn, ik ben nog wel een beetje vriendloos. Dat klinkt wel heel erg, dus laat ik het even anders zeggen. Er wonen nog altijd geen andere buitenlandse studenten in mijn gastgezin, waardoor het bijvoorbeeld lastiger is om ’s avonds ergens heen te gaan. Dat moet ik dan op eigen houtje regelen en ook maar hopen dat ik mensen tegen kom. Er zijn natuurlijk wel vrijwilligers bij Bendicion de Dios die ik kan vragen, maar dat is toch ook lastiger dan verwacht. Ten eerste doordat ik bijna geen kans zie om met hen te praten. In de pauze kom je slechts een paar vrijwilligers tegen, doordat niet iedereen tegelijk pauze heeft. Ook nu met semana santa komende week was dat lastig. Ik had zo mee kunnen gaan met een aantal vrijwilligers op reis, maar die wilden natuurlijk allemaal naar Tikal, Livingston en Rio dulce nu ze wat langer dan een weekendje de tijd hebben. Dat heb ik allemaal al wel gezien en is mij te duur om nog een keer te doen. Dus blijf ik lekker in Antigua. Maargoed, ik vermaak mezelf toch wel! Want gelukkig ben ik wel iemand die makkelijk contacten legt en het dus geen probleem vind om gewoon alleen naar een cafetje te gaan en dan wel te zien wie dat ik tegenkom. Daarnaast is het erg prettig dat ik hier en daar nog wat mensen ken van twee jaar geleden. Ik wordt overal hartelijk begroet als ik bekenden zie. Vooral ook binnen het vriendenclubje uit de Reds, werd ik met open armen ontvangen. Dat vond ik heel leuk. Ben nu twee keer met hen (een groepje van ong. 5 guatemalteekse vrienden) uitgeweest en heb erg met ze kunnen lachen. Je gaat dan ook echt op zijn Guatemalteeks op pad. Ze weten precies waar je wanneer moet zijn (bijvoorbeeld vooraf indrinken in een tienda, of juist achteraf na sluitingstijd weten ze nog wel een raam-winkeltje om op het raam te kloppen en daar blijk je dan bier te kunnen krijgen), welke cafe’s leuk zijn, waar de afterparty’s zijn etc. Maar ook de manier waarop zij dingen bestellen, zoals samen een liter Gallo delen, door er een te bestellen in combinatie met 4 glaasjes. Dat zie je buitenlanders hier gewoon niet doen. Daarnaast vind ik het gewoon leuk, dat je met hen veel meer onder de Guatemalteekse bevolking komt. Zij kennen natuurlijk alles en iedereen en stellen je aan iedereen voor. Als ik dus bij hen ben spreek ik daardoor ook alleen maar spaans (en zelfs een beetje sleng!), en kom eigenlijk vrijwel geen buitenlandse studenten tegen. Dat is dus toch ook mogelijk in Antigua! Er zijn namelijk een hoop mensen die Antigua veel te touristisch vinden en van mening zijn dat je dan niet echt het Guatemalteekse leven leert kennen. Maar dat vind ik dus onzin, het ligt er maar aan hoe je dat zelf aanpakt. Wat zal ik verder vertellen over mijn leventje in Antigua. Ik geniet er gewoon enorm van. Ik geniet elke dag weer van het kijken naar de prachtige gekleurde huizen, die trouwens ontzettend vaak bijgeschilderd worden valt me dit keer op. Of wellicht is dat voor semana santa, dat de mensen willen dat hun huis er dan mooi uitziet ofzo? Ook zijn ze namelijk druk bezig met de straten gelijk te maken, want dat is ook wel nodig. De kuilen zijn soms niet normaal, daar kan je zo’n processie niet overheen laten lopen. Zeker niet die vrouwen op die hoge hakjes! Ook geniet ik van een rondje over de markt lopen. Kijkend naar alles wat daar gaande is. Al die mensen die daar maar lopen te schreeuwen om hun koopwaar te verkopen. Van horloges tot petjes, van kleedjes tot haarspelden, van gereedschap tot handdoeken, etc. Je hoeft je maar af te vragen of ze het hebben, en meer dan 9 van de 10 keer zullen ze het wel verkopen. Het is werkelijk ongelofelijk. Dat is het ook dit keer nog steeds voor mij. Maar dat vind ik juist mooi. Ook kan ik daarom gewoon genieten van rondlopen door de straten van Antigua of even een pauze op een bankje in Parque central. Er is zoveel bedrijvigheid in Antigua. Dat vind ik gewoon leuk om dat dan allemaal in me op te nemen. Zo vreemd bijvoorbeeld dat er mensen zijn die elke dag op hetzelfde hoekje van een straat zitten met een mand vol avocados, theedoek eroverheen en verkopen maar. Daar verdienen die dan kennelijk hun brood aan. Of in elke straat zitten er wel krantenverkopers. Er zijn hier drie kranten. De Prensa libre, El Diario en Nuestra dia. Die zitten daar dan met drie stapels kranten met een steen erop, zelf een krantje te lezen en af en toe komt iemand hen 3 quetzal afgeven omdat ze een krantje hebben afgepakt. Wat dat betreft doen anderen dat slimmer. Die gaan bij de ingang van een bank zitten, waar praktisch altijd wel mensen bij de ingang staan te wachten om naar binnen te mogen. Ondertussen poetsen ze schoenen van mensen die in de rij staan of mensen die voorbij komen, en daarnaast krijgen ze hier en daar geld van mensen die een krantje bij hen kopen. Want die zijn er ook nog steeds genoeg, schoenpoetsers. Ik zal ook nog wel gevraagd worden, kan niet missen. Ik herinner me dat zelfs als je slippers draagt ze komen vragen of ze die mogen poetsen.

Bendicion de Dios
Inmiddels dus ook hier al weer twee weken aan de slag in mijn klasje. Ik ben vooral heel goed aan het observeren geweest hoe dat het allemaal eraan toegaat in zo’n klas. Er is sinds dit schooljaar een soort methode ingevoerd, die de kinderen zeg maar in het gareel moet houden. Dat is vanaf het begin van het schooljaar zo gebruikt. Een aantal voorbeelden zijn 3 keer klappen voor stilte. De lerares klapt 3 keer en daarna klappen alle kinderen 3 keer en is het serieus stil. De lerares hoeft dus niet meer te schreeuwen SILENCIO POR FAVOR! Dat is dan ook weer een regel, niemand schreeuwt, ook de lerares dus niet. Dan hangen er nog een aantal tekeningen in de klas waarop je kunt zien wat er niet mag. Zoals niet duwen, niet rennen, eerst je vinger opsteken voordat je iets mag zeggen etc. Normale dingen dus. Ook zijn er regels opgesteld wat er gebeurt als een leerling zich hier niet aan houdt. Meestal moeten de leerlingen dan vooraan in de klas aan een tafeltje komen zitten. Hier zitten ze net zo lang, totdat ze hun vinger opsteken om te zeggen dat het ze spijt en ze het niet meer zullen doen. Dan gaat een van ons (de lerares of een van de vrijwilligers) naar de leerling toe en als hij dan dus zegt van ik zal het niet meer doen dan mag hij weer op zijn plaats gaan zitten. Voor sommige kinderen is het kennelijk heel moeilijk om dit te zeggen, terwijl anderen al na een minuut hun hand opsteken. Het werkt in elk geval erg goed. Hoewel ik het soms wel erg vind om te zien dat de regel wel iets te streng wordt toegepast. Bijvoorbeeld als een leerling het antwoord wil geven omdat hij gewoon zo enthousiast meedoet in de les, ook dan zegt Rosario dat hij voor aan het tafeltje moet zitten, vanwege het overtreden van de regel. Dat vind ik toch anders, dan kinderen die zomaar praten met elkaar en dan voor aan het tafeltje moeten zitten. Doel van de regel is toch dat ze meedoen met de les. En ik vind het moeilijk om kinderen te straffen voor teveel willen meedoen aan de les. Misschien moet ik het daar toch maar eens met Rosario over hebben, hoewel ik dan eens moet kijken wanneer daar nou werkelijk tijd voor is. Want echt tijd voor overleg is er haast niet. Wel elke vrijdag na de lessen. Maar dat is meer in het algemeen, met alle leraren en vrijwilligers en Julio en Ana erbij. Dat heb ik nu nog niet meegemaakt, vanwege afgelopen week dat zwemuitje op vrijdag (wat wederom heel gezellig was (net als 2 jaar geleden)) en deze vrijdag was er een grote bijeenkomst voor alle ouders van de kinderen, ter afsluiting van de eerste periode en het uitreiken van de rapporten/cijferlijsten. Want dat zit er ook alweer op, de eerste examenweek voor de kinderen. Afgelopen week was het zover. Vooral voor de kinderen in mijn klasje was dit spannend. Zij zitten namelijk voor het eerst op school en sowieso ook pas in de eerste klas. Ze hadden dus nog nooit een examen gemaakt. Elke dag kregen ze van een ander vak een examen. Het was echt schattig om te zien hoe ze daarmee omgingen. Ik liep streng door de klas om te kijken of de kinderen niet bij elkaar afkeken en hier en daar een paar vragen te beantwoorden. Vragen als ‘ik ben klaar, mag ik dit nou inkleuren’ of ‘ik moet naar de wc, mag dat’ of gewoon vragen wat nou precies de opdracht was omdat ze het niet snapten. De mooitste vragen vond ik echter ‘seno is het zo goed?’. Natuurlijk kun je dat niet vragen bij een examen, maar dat begrepen sommigen gewoon echt niet. Want daar ben ik toch voor, om te vragen of ze de opdracht goed maken ja of nee? Zo gaat dat gedurende de gewone lessen namelijk. De lerares verteld iets en daarna maken ze een opdracht in hun schriftje en ik loop door de klas heen om de kinderen daarbij te helpen en de vragende vingers te beantwoorden. Heel vaak is de vraag dan: zo goed seno? Ja, zo doe je het goed. Wel schattig vind ik. Maarja bij zo’n examen kan dat natuurlijk niet en dan zei ik tegen ze dat ik de antwoorden ook niet wist of niet kon zeggen en dat ik slechts alleen de opdracht kon herhalen. Voor sommige kinderen was dat dan wel duidelijk. Anders hielden gewoon stug vol en vroegen het gewoon nog een keer als een andere vrijwilligster of de lerares voorbij liep. Wel grappig vond ik dat om te zien, maar ook wel erg eigenlijk. Je ziet namelijk precies welke kinderen dat doen en welke kinderen er sneller van begrip zijn of simpelweg slimmer. Dat was ook duidelijk te zien aan de cijfers die uit de examens zijn gekomen. Op een paar na dan, van kinderen die normaal helemaal niet zo heel goed zijn en sommige examens boven verwachting gemaakt hadden. Het nakijken was ook erg leuk om te doen. Vooral de tekeningetjes die de kinderen gemaakt hadden, echt geweldig. Want aangezien ze pas net leren lezen en schrijven, moet je veel werken met plaatjes. Ze leren de letters van het alfabet bijvoorbeeld een de hand van plaatjes. Een beer is in het spaans een Oso. De kinderen hebben voor elke letter een plaatje, een beetje zoals het boom roos vis systeem in Nederland. Alleen hier gaan ze daar dan anders mee om. Ze hebben ook bij elk plaatje een beweging, en zo gingen ze dan heel het alfabet af. Dan oefenen ze dat en de lerares staat dan voor aan de klas en alle kinderen langs hun tafeltjes en dan gaat dat zo van oso oso, o o o, avion avion, a a a, foca foca, f f f, etc. Dus nu was bijvoorbeeld een opdracht in het examen om bij de letters de plaatjes te tekenen. Dan moest ik dus beoordelen of dat ze het juiste plaatje bij de letters hadden getekent. Nou dat was best moeilijk! Is een rondje met wat gekrabbel erin een schoen? Of is dat rondje met een aantal uitsteeksels een vis? We hebben het maar soepeltjes beoordeeld, ik ben zelf ook geen held in tekenen. Hetzelfde bij het examen voor ambiente natural. Ze moesten de 5 zintuigen tekenen. Een oog, oor, mond, hand en neus. Hoe teken je een oor? Of een neus? Dat is gewoon moeilijk. Maar ik vond het wel schattig zoals ze dat dan probeerden. Wel leuk dus, leraresje uithangen!

Stichting Esperanza
Helaas is er haast nog geen tijd geweest om met Julio te overleggen. Dit ook doordat ik nu smiddags spaanse les heb. Ik heb dus eigenlijk alleen tijd van 14:00 tot 16:00 en dan ben ik in Antigua. Want ik wil niet Julio (directeur Bendicion de Dios) zijn pauze inpikken, door bijvoorbeeld om 12:30 na de les langer te blijven. Julio is zoals altijd hard aan het werk en kan zijn pauze tussen 12:30 en 14:00 goed gebruiken. Maar na de vakantie van Semana santa ga ik hier toch verandering inbrengen. Ik heb dan de week van 24 tot 30 maart nog spaanse les, maar de week erop wil ik ook smiddags voor de stichting aan de slag gaan. Ik heb al wel wat ideeen, maar wil vooral ook met Julio overleggen en zijn ideeen aanhoren. Daar heb ik dan smiddags volop tijd voor. Hij zal vast vol suenos zitten die hij graag met Esperanza zou willen uitvoeren. Hij had het bijvoorbeeld al over een project met kippen dat hij wil beginnen. De bedoeling is dan dat we les gaan geven aan een aantal moeders die de kippen dan moeten onderhouden. Ze moeten ze verzorgen, eten geven en hok schoonmaken, eieren rapen etc. Deze eieren kunnen ze dan verkopen en dat moet dan wel winst maken natuurlijk. Maar dat is niet het doel van dit project. Het zou er dan meer om gaan dat de moeders leren omgaan met de verantwoordelijkheid te hebben over de verzorging van de kippen. Maar daarnaast bijvoorbeeld ook te leren om een administratie aan te leggen. Hoeveel eieren leggen de kippen? Hoeveel verkoop je er? Hoeveel voer moet je hebben en hoeveel gebruik je? Al dat soort dingen moeten ze dan vastleggen in een administratie en hierbij berekeningen maken hoeveel dat deze kippen dus uiteindelijk opleveren. Als dit dan eenmaal zou lopen kan er natuurlijk vervolgens ook gekeken worden naar hoe je de kippen kunt fokken en dergelijke en dit ook weer leren aan de moeders. Met wellicht uiteindelijk het houden van een aantal kippen bij de moeders thuis, waaruit ze dan weer een beetje inkomsten kunnen verkrijgen. Maargoed, dit zijn slechts ideeen, die ik zo tussen neus en lippen door met Julio heb besproken. Er zijn naast dit voorbeeld van het starten van een kippenproject nog een hoop andere ideeen die we zullen bespreken. Ook hoop ik weer elke maand een leuke afsluitende dag te organiseren voor de kinderen. Alleen is 28 maart niet zo geschikt omdat ze dan net pas een week weer zijn begonnen na de vakantie van Semana santa. Wellicht daarna dus. Ik heb hiervoor al gesproken met twee vrijwilligers die werken bij het timmerproject van Susana. (Ook een heel leuk project trouwens met tegenwoordig een eigen website: www.timmerprojectguatemala.nl) Deze vrijwilligers zijn in Nederland allebei leraar handenarbeid en vinden het erg leuk om mee te denken en mee te helpen bij de organisatie van een creatieve, educatieve dag voor alle kinderen van het project. Daar moet ik het dus ook met hen nog eens over hebben. Genoeg dus nog op komst waar ik in de middagen aan zal gaan werken voor stichting Esperanza. Op dit moment heb ik dan mooi nog even de tijd om hard aan mijn spaans te werken (puur verbeteren, want mijn niveau is toch al best hoog al zeg ik het zelf!), te orienteren, ideeen op te doen, etc.

Spaanse les
Maar kort een stukje over mijn spaanse les, want ik ben pas net een weekje begonnen. De eerste week wilde ik in de ochtenden meteen al beginnen met werken, maar in de middagen nog even vrij hebben om te wennen, en vooral ook om dingetjes te regelen. Kortom: mezelf de tijd gunnen te settelen. Dat is nu dus gebeurd en ik ben begonnen met mijn spaanse les. Wegens communicatie problemen niet bij de taalschool waar ik vorige keer les had, maar bij La Union, een vrij grote taalschool in Antigua. Ik heb daar elke dag van 16:00 tot 18:00 les van een guatemalteekse lerares, Emilia heet ze. We herhalen vooral alles wat ik al geleerd heb twee jaar geleden, en als dat goed gaat dan gaan we gelijk verder. Het is toch wel fijn om even alles te herhalen, vooral de verleden tijd met de preterito en imperfecto is prettig om nog eens te oefenen. Dat is namelijk zo vreemd dat ze twee soorten verleden tijd hebben, ik begin nu langzaam door te krijgen wanneer je welke vorm moet gebruiken. Vanaf na de Semana Santa ga ik weer verder met mijn spaanse les bij mijn oude taalschool. Hoewel, ik zal niet bij APPE zelf les krijgen, maar bij Mundo spanish school. Dat is beter in verband met wat er in het verleden is gebeurt (te lang om uit te leggen, maar het komt erop neer dat de taalschool twee jaar geleden alles heeft moeten betalen voor ons, aangezien onze intermediar in Nederland met de noorderzon was vertrokken met ons geld!). Het was verder heel leuk Lilian (mijn oude stagebegeleidster) weer eens te zien en een beetje bij te kletsen. Ze loopt wel ontzettend achter op de situatie bij Bendicion de Dios trouwens. Maar ze heeft belooft –na het horen van al mijn enthousiaste verhalen over de veranderingen die hebben plaatsgevonden met hulp an stichting Esperanza- binnenkort eens langs te komen in Alotenango en met mij een rondje te maken langs alle ‘onderdelen’ van het project. Ze was ook heel enthousiast over Esperanza, uiteraard, wat ook heel leuk was om te zien. De eerste keer dat ik Lilian ontmoette was afgelopen zondag. Ik was namelijk Freddie (activiteitenbegeleider APPE) tegen het lijf gelopen in Antigua. Hij herkende me nog en nodigde me direct uit om zondag naar APPE te komen en mee te helpen met het maken van een Alfombra. Lilian zou er ook zijn dus ik ben gegaan. Het was heel mooi geworden, maar ik had helaas geen fototoestel bij me om een foto te maken van de alfombra. Wel zonde was dat ze pas laat begonnen waren met het maken ervan en de processie veel eerder arriveerde dan verwacht. De alfombra was denk ik een half uurtje voordat de processie zou arriveren klaar. Zonde dus, want dan wordt hij meteen weer verwoest door alle mensen in de processie die er overheen moeten lopen. Maarja, zo gaat dat nou eenmaal hier in die gekke processies.

Ik moet nu alleen echt gaan.
Tot snel weer!

xxx