Laatste weblogbericht guate 2008 : )

Hola a todos!

Dit is um dan, het laatste bericht vanuit Guatemala 2008. Ik schrijf alvast het jaartal erbij, want het laatste bericht uit Guatemala ooit is het zeker niet. Over een paar jaar (2010, 2011, 2012?) zal ik hier zeker terugkeren, waardoor ik nu ook met een vrij gerust hart hier weg ga.
Toch zal mijn afscheid van iedereen hier vrijdag niet meevallen. Zelfs niet nu ik mijn vlucht zelf verzet heb en echt best zin heb om naar huis te gaan (in tegenstelling tot 2 jaar geleden, toen ik nog heel hard riep makkelijk nog 6 maanden te willen blijven). Je bouwt namelijk toch een leventje op hier en dat zal dan ineens weer beeindigt worden. Dat is natuurlijk niet leuk. Geen enkel afscheid is leuk trouwens. Dit keer is het afscheid ook veel abrupter dan 2 jaar geleden. Een voorbeeld: vrijdag ga ik als alledaags naar Alotenango werken met de kindjes. Rond 11 uur smorgens neem ik dan afscheid van mijn klasje en vervolgens ook van moeder Marta, het project Bendicion de Dios en Alotenango in zijn algemeen. Slechts 24 uur later ben ik in Houston (na ook nog afscheid te hebben genomen van iedereen in Antigua, en vooral mijn familie waar ik woon natuurlijk) en zit ik te wachten op mijn vlucht naar Nederland. Weer 24 uur later ben ik al uitgebreid thuis en zal ik er waarschijnlijk niet over uit kunnen dat ik nu ‘ineens’ weer in mijn oude leventje beland ben. Want ik kan je vertellen, dat is heel vreemd!

Maargoed, dat overleven we allemaal wel. Bovendien heb ik leuke vooruitzichten, zoals Lowlands slechts een paar dagen na mijn aankomst in NL. Jaja, ik heb dankzij mijn lieve vriendje nog een kaartje weten te bemachtigen, FEEST dus!

Dan hier nu echt de laatste berichten uit Guatemala. Mijn laatste werkzaamheden, mijn laatste reisje en laatste belevenissen! : )

Weekendje Lago Atitlan
Want zoals al gezegd, had ik me voorgenomen om afgelopen weekend te gaan reizen. Ik besloot om naar Lago Atitlan te gaan, toch wel een van mijn favoriete reisbestemmingen allertijden denk ik. Dat meer is zo mooi! (zie fotos!). Elke keer kan ik het maar niet genoeg benadrukken, dat water is gewoon betoverend. Misschien overdrijf ik nou een beetje, maar ik overdrijf niet als ik zeg dat ik afgelopen weekend urenlang puur heb zitten genieten van simpelweg kijken naar het water. Het hebben van dat prachtige uitzicht is voor mij al genoeg om me te vermaken. Dat is maar goed ook, want ik was maar alleen.
Maar zoals de meesten dus al wel wisten, zal dat mij niet tegenhouden om af te reizen naar bestemmingen waar ik heen wil. Dit keer werd het eens een ander dorpje aan het meer dan Panajachel of San Pedro, San Marcos la Laguna. Op internet en in de Lonely planet had ik gelezen over een of ander meditatiecentrum ‘Las Piramides del Ka’. Schijnbaar een top 5 bestemming als je deze bijbel mag geloven. Ik wilde hier dus wel heen, maar na te laat vertrekken en een lange rit in de bus was de receptie al gesloten toen ik aankwam. Het werd ook al donker en ik kende dat ‘gat’, want dat is San Marcos, helemaal niet. Ik baalde dus al gelijk van het feit dat ik geen Lonely planet bij me had, maar al gauw na even wat rond informeren kon ik gelukkig (geluk had ik zeker, de laatste kamer!) terecht bij Unicornio, een lodge met verschillende kleine hutjes waar vooral vage backpackers in verbleven. Ik vond het wel schattig daar trouwens, ik had echt een huisje voor mezelf, zo bovenop de keuken. Hoewel het bed wel echt backpacker karig was, dat ik de volgende dag besloot om alsnog naar Las Piramides del Ka te gaan. Ik kwam tenslotte ook voor de inbegrepen Yoga, Sauna en de niet inbegrepen massages die ze daar aanbieden. Eenmaal bij Las Piramides bleek dat er alleen ma-za om 7 uur smorgens yoga is (ik was er uiteraard pas na 7uur), en de sauna was niet inbegrepen. Eigenlijk had het dus niet bepaald nut om dan zo “duur” (maar liefst 18 dollar : P) daar te gaan verblijven, en s’avonds is er ook niets te beleven, want iedereen moet vroeg naar bed voor de meditatie of iets dergelijks de volgende ochtend. Tenminste, zo ervaarde ik dat de vrijdagavond. Ik had een heel gezellig tentje gevonden, een goede pizzeria waar ze die avond toevallig een film draaiden (Sweeney Todd, wat een vage, maar wel grappige film is dat). Aangezien het zo klein en vol was kon ik aanschuiven bij wat mensen aan tafel. De sfeer was echt wel gezellig, je keek hierdoor echt met zijn allen de film. Maar zodra die was afgelopen was die sfeer ook direct weer afgelopen en wilde vrijwel iedereen meteen de rekening om naar huis te kunnen gaan. :S
Ik lag er dus ook vrij bijtijds in, wat opzich ook nie zo heel erg was, want ik was die dag toch als altijd om 6:15 opgestaan om naar Alotenango te gaan en dan die lange rit, wat stiekem toch wel vermoeiend is allemaal. Over die reis zal ik ook eens vertellen ja, want dat vond ik toch wel weer mooi. Ik ging my style natuurlijk gewoon lekker goedkoop en net zo snel met de chickenbus. Eerst een bus naar Chimaltenango, en daarna een bus naar Panajachel -dacht ik- om vervolgens de boot naar San Marcos te nemen. Maar eenmaal in Chimaltenango kwam vrijwel direct de bus naar San Pedro la Laguna voorbij, die ik besloot te nemen tot aan Los Encuentros, een plaats waar je dan weer kunt wisselen om naar Panajachel te gaan. Eenmaal in de bus werd ook dit plan gewijzigd. Ik kon net zo goed blijven zitten tot aan het dorpje San Pablo la Laguna, een dorpje aan het meer pal naast San Marcos. Ik zou dan van daaruit wel een tuctuc kunnen krijgen naar San Marcos, wat ook zo was hoor, daar niet van. Maar wat een rit eej, geweldig! Zoals in de verhalen, PROPVOL die bus, niet normaal meer. Al die bankjes uiteraard bezet met 3 man, met zijn 6en op een rij dus. Het “gangpad” (voor zover daar dan nog iets van over is) ook vol met staande mensen, die gaande de rit steeds verder aangestouwd werden. Ik zelf had de mazzel op een emmer met spullen langs de chauffeur te mogen zitten. Om mij heen nog veel meer spullen (wat nemen die lui toch allemaal mee?!), die chauffeur zat helemaal ingebouwd en ik moest steeds uitkijken niet in de weg te zitten voor de schakelpook. Naast mij nog 10 man staand, tot hangend uit de deur aan toe! Elke keer dacht ik van, ja die kunnen er toch echt niet meer bij, maar jawel hoor. “Corrense hasta atras por favor, jovenes!!!”, grapjassen die Guatemalteken...! En dan dat geld ophalen he. Ik had al een idee hoe dat die man dat zou gaan doen en inderdaad. KLIMMEN over die bankjes heen. Eenmaal helemaal tot achterin geklauterd gaat hij er dan via de achterdeur uit en voor je het weet kruipt hij over het dak terug naar voren en verschijnt hij ineens weer langs je in de deuropening! Ik vind het altijd weer een mooi spectacel om zoiets mee te maken : )

Maar oke, San Marcos dus. Een waar spiritueel gat, waar het leven voor touristen bestaat uit mediteren, yoga en massages. Ik besloot om niet te mediteren, maar relaxed te genieten van de stilte bij het meer. Want dat kan hier wel echt heel goed. In tegenstelling tot de drukte in Panajachel of San Pedro, is er hier echt niemand als jij dat wil. Ik heb dus heerlijk ontbeten aan het meer en vervolgens op een soort prive grasveldje gelegen met een supervet uitzicht over het meer. Hoe relaxed dit ook was, had ik toch besloten om naar Panajachel te gaan die dag, vooral ook om toch wat te doen te hebben zo in je eentje. Maar natuurlijk niet voordat ik tenminste 1 yoga, meditatie of massage gehad zou hebben. Een massage sprak mij uiteraard het meest aan, waarop ik bij ene Beatrice belandde. Een zeer spiritueel mens, met ruim 15 jaar ervaring in o.a. massage. Ik koos voor een uur Shiatzu, een combinatie van ‘heeling and massage’. Voor mij iets totaal nieuws, bijvoorbeeld gevraagd worden 3 keer diep in en uit te ademen en dat zij dan keihard aan o.a. je armen gaat trekken. Soms zat ze ook heel hard te duwen met haar vingertoppen (wat schijnbaar de kern van Shiatzu is) en hoefde ik niet diep te ademen, maar deed zei dat. Alsof ze via haar adem er vanalles uitgooide ofzo. Al met al was het echt heel relaxed en ging ik dus na nog wat luieren aan het meer en vervolgens met een bootje naar Panajachel.

En wat een TOPdrukte hier eej. Dat was echt belachelijk, zeker zo in contrast met San Marcos, waar ik nog heerlijk alleen aan het meer lag. Geen lonely planet bij, dus met al mijn Guatemala kennis van voorgaande jaren een aantal goedkope tentjes af. Alles vol! Alleen bij Marios Rooms (ja Bibi, ik ben er nu ook geweest!) hadden ze nog wel een kamer voor 2 personen voor mij, die ik dan maar nam. Als rijke westerling moet ik ook niet zeuren. Die kamer was ook maar 150 Quetzal (13 euro ofzo) en had bovendien een cabel tv en een echte warme douche. Met ‘echte’ bedoel ik niet zo’n gekke douche die terplekke in de douchekop wordt verwarmd door electriciteit, maar nee, een douche met 2 knoppen, zelf instellen dus hoe warm je hem precies wil. :| Het wordt echt tijd dat ik weer naar Nederland kom! Wat een genot!
Na flink gekuierd en ingekocht te hebben op de enorme markt (die overduidelijk 10x zo groot was vanwege het ontzettende hoogseizoen, veel amerikanen!!), ging ik uiteraard (na overigens ook nog een film gekeken te hebben op HBO, toch wel handig cabel tv : P) eten bij het PanaRock cafe. Zoals ik al dacht, nog altijd hetzelfde bandje als 4 en 2 jaar geleden! Wel grappig. Ook als altijd de gezellige obers, die je wel nodig hebt als je alleen bent. Want dat bleef ik, vreemdgenoeg viel werkelijk niemand me lastig. Daarnaast had ik zelf vreemdgenoeg helemaal geen behoefte aan mensen ontmoeten, waardoor ik om 22:00 uur al weer richting hotel ging. Dit klinkt misschien wel even ‘zielig’, maar zie dit alsjeblieft niet zo. Ik heb mezelf uitstekend vermaakt!

Laatste week werkzaamheden
Na dit reisje, brak dus mijn laatste week hier aan. Ik heb een lijstje gemaakt met dingen die ik daarin nog wilde of moest doen. Een aantal punten op de lijst: samenvatting die ik voor overdracht Mario gemaakt heb bespreken, fotos uitzoeken en afdrukken voor afscheid kindjes, Rosario, Marta Julia en Julio, fotos van mijn verblijf op cd’s laten branden voor Julio, afscheidspakketten maken voor de moeders van de gallinas, souvenirs en verjaardagskadootjes kopen voor mijn familie, afscheid collage maken voor mijn klasje, afscheidskaarten maken voor Rosario en Julio, foto album maken voor Marta Julia, het Esperanza kleedje dat ik had laten maken op gaan halen bij Fernando, financien juli bijwerken voor Esperanza en de gallinas, een excel systeem aanmaken voor Mario voor de administratie van de gallinas, borden met namen van de kippen afmaken, ETC.Genoeg te doen dus nog!

Wordt nog vervolgd.... (tis al laat nu)