Stichting Esperanza aan het werk

Dag allemaal!

Twee jaar geleden waren we hier nog voor onze stage, nu zijn we hier voor onze eigen stichting. Het kan hard gaan! :)
En het gaat dus hard, want de stichting draait goed. Natuurlijk willen we nog veel meer bereiken en zijn we op dit moment bijvoorbeeld ook flink bezig met het structureren van een aantal zaken en dergelijke, maar klagen mogen we zeker niet. We zijn blij met waar we tot nu toe aan gewerkt hebben en hebben ook voor de komende jaren vrij duidelijk wat we willen gaan doen.
Hier hebben we deze week met de directeur van Bendicion de Dios ook nog een gesprek over. Dit zal echter wel best lastig worden want we hebben al een beetje in kunnen zien wat hij bijvoorbeeld voor 2009 voor Esperanza in gedachten heeft, en dit gaat ons een beetje boven het petje. We zijn wel goed bezig, maar wel pas een jaar. Daarnaast zullen wij natuurlijk ook nooit zo snel groeien als bijvoorbeeld stichting Los Ninos, simpelweg omdat we daar niet de tijd, het netwerk en het geld voor hebben. Dat is trouwens ook niet wat we zouden willen, maar als je hier bent zie je dat er nog ZOVEEL meer nodig zou zijn, dat het soms best moeilijk is om NEE te zeggen tegen iets of NEE te zeggen tegen jezelf, in de zin van ´daar heb ik straks geen tijd voor´...

Dit soort dingen komen steeds weer omhoog als je hier aan het werk bent. Hiermee doel ik op het gevoel van ooh kon ik maar meer doen...
Bendicion de Dios is gewoon een geweldig project met ook echt een fantastische directeur. Ik ben blij dat ik Julio voor de 2e keer zo heb mogen meemaken van dichtbij. Die man zit simpelweg boordevol energie, inzet, ideeen, liefde, capaciteiten, etc., daar heb ik de volste respect voor. Natuurlijk maakt ook hij wel eens foutjes en moet je hem ook vaak erop wijzen dat hij zijn suenos (dromen / nieuwe ideeen) nog even laat voor wat het zijn voordat hij verder denderd. Maar zonder diezelfde suenos zou Bendicion de Dios niet geworden zijn wat het nu is, en zouden met hem vele kinderen en families dit ook niet hebben.

Een meer specifiek voorbeeld wanneer ik me rot voel dat ik zo weinig kan doen en je werk ineens echt zo´n kleine druppel op een gloeiende kookplaat aanvoelt, is wanneer ik huizen ga bezoeken van de families. Vooral wanneer ik dit afgelopen week met Bibi deed voor het regenseizoen. We gingen op bezoek bij een aantal families die flink last hebben van de regen in hun huis als het regent. En het kan hier zoals iedereen waarschijnlijk wel weet HARD regenen. We gingen kijken naar waar die lekpunten dan precies zaten en hoe dat dit eventueel simpel te verhelpen zou zijn. Op zo´n moment kijk je nog beter naar die huizen dan je normaal al doet. Je ziet namelijk sowieso al wel dat het een piepklein, donker, vies, armoedig huisje is, maar als je dan ook nog eens gaat kijken naar alle kieren en gaten die daar in zitten dan wordt het eigenlijk te veel. Dan blijft er bijna niets meer van het woord ´huis´ over. Dan is dat golfplaten dak ineens geen dak meer, dan is het oude wegrottende rommel dat al jaaaaaren vervangen had moeten worden. Dan denk je ineens niet meer ´oke het is dan wel riet/bamboe, maar het is toch een muur´. Dan denk je namelijk ja dat riet en die bamboe helpt natuurlijk helemaal NERGENS tegen.
Moeilijk dus kan ik je zeggen, want ondertussen ga je natuurlijk niet tegen dat gezin zeggen dat je hun complete huis niks waard vind, maar probeer je toch zo goed mogelijk te bedenken hoe je hier en daar misschien met wat plastic en kauwgomachtig spul, gaten en kieren zou kunnen wegwerken. Later bedenk je bij jezelf, pfff waar ben ik aan begonnen... of nog niet. Want er lijkt geen beginnen aan! Maak je dan de keus om op een goedkope manier een aantal gezinnen wat uit de brand te helpen met plastic en kauwgom (je hoofd roept al: lekker duurzaam!) of ga je lekker in je droge huisje zitten te peinzen hoe je die mensen toch in godsnaam kunt helpen, want er is toch eigenlijk niets fatsoenlijks mee te beginnen....

Vaste motto´s als ´Tis feest´ of ´Zo is het leven´ laat je dan even maar achterwege....

Naast dit wat trieste verhaal natuurlijk ook leuk nieuws. Zo is het natuurlijk heel leuk dat Bibi er nu ook is en we lekker samen flink aan Esperanza kunnen werken (gister nog een vergaderingetje met dr gehouden van maar liefst 3 uur!). Ook was het weerzien met de kindjes uit mijn klasje natuurlijk heel leuk en ben ik ook al weer meteen lekker met ze aan de slag. Ik ben gewoon weer verder aan het werk waar ik gebleven was en ben bijv. ook weer eens apart aan de slag gegaan met Francisco. De methode die Rebecca mij (en de leraren van Bendicion de Dios) heeft aangeleerd heeft echt effect, dat is wel mooi om te zien. Ik voel me dan ook goed en nuttig als ik met hem (of de rest van de klas) aan het werk ben, en dat is natuurlijk heel fijn. Ook heb ik via Bibi van mijn tante nog een aantal handige werkboeken met werkvormen gekregen. Ik heb al een flink stuk zitten vertalen en Rosario vond het ook geweldig en past het al direct toe in de klas! :)

Ik heb opzich nog wel meer te vertellen maar dat komt van de week wel weer. Want dan heb ik ook wat meer nieuws dus over Esperanza voor 2009 zoals we dat besproken hebben met Julio en dergelijke, dus ik spreek jullie nog wel!

Adios y hasta luego entonces,

Seno Mariek